Jakie prawa i obowiązki mają rodzice względem swoich małoletnich dzieci.

W tym artykule przedstawię Państwu jakie prawa i obowiązki mają rodzice względem swoich małoletnich dzieci.

Zgodnie z art.96 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego rodzice są w szczególności obowiązani troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotować je należycie do pracy dla dobra społeczeństwa odpowiednio do jego uzdolnień. W ramach wychowania fizycznego rodzice powinni dbać o zdrowie i  życie dziecka, jego pełną sprawność fizyczną. Wychowanie duchowe polega na wpajaniu dziecku zasad moralnych i współżycia społecznego, kształtowanie prawego charakteru, uczeniu dziecka sumienności, pracowitości i poczucia obowiązku, miłości do ojczyzny oraz zapewnienie dziecku odpowiedniego do jego uzdolnień wykształcenia i przygotowania do pracy zawodowej. Można zatem przyjąć, że wychowanie powinno dążyć do takiego ukształtowania osobowości dziecka, aby wyrosło na prawego i zdrowego człowieka oraz dobrego obywatela.

W ramach wychowania rodzice mają również obowiązek zapewnić dziecku należytą egzystencję. Powinni więc zadbać o odpowiednie wyżywienie, odzież, warunki mieszkaniowe, pomoce szkolne oraz pomoc lekarską. Obowiązku tego nie można mylić z obowiązkiem alimentacyjnym uregulowanym w  art. 128 , który polega na dostarczaniu dziecku środków utrzymania oraz wychowania i jest niezależny od władzy rodzicielskiej. Natomiast obowiązek zapewnienia dziecku odpowiednich warunków egzystencji stanowi element władzy rodzicielskiej i obciąża rodziców, którym ta władza przysługuje.

Bardzo istotne znaczenie dla dobrego wychowania dzieci, ma oddziaływanie osobowości rodziców i ich osobisty przykład. Rodzice w normalnej rodzinie są dla dziecka najwyższym autorytetem. Dlatego też powinni wykazywać wobec niego jak największe zainteresowanie, dawać mu wskazówek, rad i pomocy, wykonywać w odpowiedniej formie nadzór nad jego sprawowaniem się w domu i poza domem oraz zapewnić mu stosowne rozrywki.

            W sytuacji gdy ojciec dziecka nie wywiązuje się w sposób prawidłowy ze swoich obowiązków, matce dziecka przysługuje prawo do złożenie wniosku do Sądu Rejonowego Wydział Rodzinny i Opiekuńczy, aby ten zobowiązał ojca do podjęcia działań mających na celu zapewnienia fizycznego i duchowego rozwoju dziecka. W razie dodatkowych pytań mogą ci pomóc bezpłatne porady prawne w twoim mieście. Sąd opiekuńczy bowiem zgodnie z dyspozycją art. 109 kodeku rodzinnego i opiekuńczego może zobowiązać rodziców oraz małoletniego do określonego postępowania z jednoczesnym wskazaniem sposobu kontroli wykonania wydanych zarządzeń,

Wnioskodawcą może być każde z rodziców dziecka. Gdy wnioskodawcą jest jedno z rodziców, drugie z nich jest uczestnikiem postępowania. Uczestnikiem może być również prokurator. Dziecko nie jest uczestnikiem postępowania w rozumieniu art. 510 kpc, gdyż sprawa dotyczy wyłącznie sfery praw rodziców, a jej przedmiotem jest ocena ich postępowania z punktu widzenia prawidłowości wykonywania uprawnień i obowiązków rodzicielskich (uchwała pełnego składu Izby Cywilnej SN z dnia 26 stycznia 1973 r. III CZP 101/71 OSNCP 1973/7-8 poz. 118). Od wniosku wniesionego do sądu po 1 marca 2006 r. pobiera się opłatę stałą w kwocie 40 zł (art. 23 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Dz. U. 2005 r. Nr 167 poz. 1398).

Czy matka może wyjechać z dzieckiem za granicę bez zgody ojca.

Tym razem wyjaśnię Państwu, czy matka dziecka może bez zgody ojca wyjechać z dzieckiem za granicę.

Aby wyjechać z dzieckiem poza granice Polski, matka dziecka musi wcześniej uzyskać na to zgodę ojca. Obowiązek taki wynika z art. 97 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgodnie z którym Jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania, jednakże o istotnych sprawach dziecka rodzice rozstrzygają wspólnie. Co prawda kodeks rodzinny nie określa, które sprawy są istotne, lecz orzecznictwo i doktryna zgodnie przyjmują, że są to sprawy dotyczące miejsca pobytu dziecka, wyboru szkoły i przyszłego zawodu, leczenia, sposobu spędzenia wakacji. Orzecznictwo przyjmuje, że istotnymi sprawami w rozumieniu art. 97 mogą być jedynie sprawy które dotyczą wykonywania władzy rodzicielskiej, a więc sprawy dziecka, a nie sprawy jego rodziców.

Jednak w sytuacji gdy nie ma zgody pomiędzy rodzicami w tej kwestii lub nie ma możliwości uzyskania zgody jednego z nich, zgodę na wyjazd dziecka poza granice Polski musi zastąpić orzeczenie sądu rodzinnego. Sąd opiekuńczy ma możliwość wydać rozstrzygnięcie na podstawie art. 97 § 2 tylko wtedy, gdy istnieje brak porozumienia między rodzicami, którym przysługuje władza rodzicielska. Rolą sądu opiekuńczego jest w pierwszej kolejności nakłanianie rodziców do uzgodnienia stanowisk, czego skutkiem powinno być doprowadzenie do porozumienia między rodzicami. Oczywiście, jeżeli do porozumienia nie dojdzie, konieczne może być wydanie przez sąd stosownego orzeczenia. W związku powyższym jeśli ojciec dziecka, nie wyraża zgody na wyjazd za granicę, matka powinna złożyć wniosek do Sądu Rodzinnego o rozstrzygnięcie o istotnych sprawach dziecka.

Jednakże jeśli matka dziecka chce, aby ojciec dziecka już nigdy nie miał prawa decydowania o istotnych sprawach dziecka, powinna w takiej sytuacji złożyć do Sądu Rodzinnego wniosek o ograniczenie ojcu władzy rodzicielskiej nad dzieckiem, poprzez powierzenie wyłącznie matce prawa do decydowania o istotnych sprawach dziecka. Porady prawne za darmo w twoim mieście też mogą pomóc ci rozwiązać twój problem prawny. Aby Sąd ograniczył ojcu dziecka władzę rodzicielską muszą być jednak spełnione określone przesłanki. Przesłankami do takiego ograniczenie władzy rodzicielskiej są: a) zagrożenie dobra dziecka i b) nienależyte wykonywanie władzy rodzicielskiej. Występuje ono łącznie w takim znaczeniu, że przesłanka wymieniona w pkt b jest w pewnym stopniu kwalifikowana przez przesłankę z pkt a. Aby bowiem sąd mógł wydać określone zarządzenia, nienależyte wykonywanie władzy rodzicielskiej musi najpierw doprowadzić do zagrożenia dobra dziecka. Należy jednak pamiętać, że nie każde nienależyte wykonywanie tej władzy powoduje ingerencję sądu, a tylko takie, które zagraża dobru dziecka. Pozwala to eliminować wypadki mało istotne, w których władza rodzicielska nie jest wprawdzie wykonywana prawidłowo, ale ingerencja sądu w postaci ograniczenia władzy nie jest jeszcze konieczna.

Kiedy można starać się o warunkowe umorzenie postępowania.

W tym artykule postaram się Państwu wyjaśnić, kiedy można się starać o warunkowe umorzenie postępowania oraz jakie korzyści płyną z warunkowego umorzenia postępowania.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że zgodnie z art.1 ust.2 pkt 2 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o Krajowym Rejestrze Karnym, w rejestrze gromadzi się przede wszystkim dane o osobach prawomocnie skazanych za przestępstwa lub przestępstwa skarbowe oraz przeciwko którym prawomocnie warunkowo umorzono postępowanie karne w sprawach o przestępstwa lub przestępstwa skarbowe

W związku z powyższym, jeśli ktoś zostanie skazany prawomocnym wyrokiem na karę chociażby grzywny, to również będzie widniał w krajowym rejestrze karnym jako osoba prawomocnie skazana. Skazanie na samą karę grzywny nie daje niestety statusu osoby nie karanej i wystąpienie przez Panią o wydanie zaświadczenia o niekaralności w takiej sytuacji zakończy się niepowodzeniem.

Inna sytuacja zachodzi w przypadku warunkowego umorzenia postępowania, bowiem osoba w stosunku do której warunkowo umorzono postępowanie, mimo figurowania w KRK , jest osoba nie karaną w rozumieniu przepisów. Dlatego też osoba której zależy zaświadczeniu o niekaralności powinien się starać o umorzenie postępowania z powodu znikomej społecznej szkodliwości czynu lub warunkowe umorzenie postępowania.

Podstawą umorzenia postępowania z powodu znikomej społecznej szkodliwości czynu jest art. 17 kodeksu postępowania karnego Zgodnie z tym artykułem nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy społeczna szkodliwość czynu jest znikoma. W razie wątpliwości co do treści tego artykułu zawsze mogą Państwo skorzystać z usługi darmowe porady prawne, które są świadczone w każdym większym mieście. Szanse na umorzenie postępowania z powodu znikomej społecznej szkodliwości czynu zazwyczaj nie są duże, jednak zawsze są większe szanse na skorzystanie z drugiej wskazanej przeze mnie możliwości, w postaci warunkowego umorzenia postępowania.

Istota warunkowego umorzenia postępowania polega na tym, by w sprawach drobniejszej natury i przy pozytywnej charakterystyce sprawcy nie doprowadzać do skazania za popełniony czyn, stosując odpowiednie obciążenia, w tym niektóre przejęte z przepisów o warunkowym zawieszeniu wykonania kary. Instytucja ta stanowi w polityce karnej nową formę reagowania na czyn zabroniony. Nie ma wprawdzie skazania, ale są odpowiednie obciążenia, które sprawca przyjmuje. Nie jest ona odmianą warunkowego skazania (zob. postanowienie SN z 1 marca 2004 r., V KK 373/2003, OSNwSK 2004, nr 1, poz. 437). Stanowi jednak jakby milczące uznanie nie tylko faktu popełnienia czynu, ale również winy sprawcy.

Aby uzyskać warunkowe umorzenie postępowania oskarżony musi udowodnić, że spełnione są następujące warunki:

1. wina i stopień społecznej szkodliwości czynu nie są znaczne;
2. okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości;
3. sprawca nie był karany za przestępstwo umyślne;
4. pozytywna prognoza kryminologiczna;
5. przestępstwo jest zagrożone karą do 3 lat pozbawienia wolności.